Страшната вистина за мајката на Владимир Путин и како нејзиното соочување со најгроморозна смрт го обликуваше во безмилосен човек

Во замрзнатите, снежни улици на Ленинград, луѓето со санки ги влечеле телата на своите мртви блиски, чија тежина била намалена од гладот, до масовните гробници. Гладните гробари немале доволно сила да ја копаат замрзнатата земја, па огромни механички багери копале длабоки јами во кои биле положувани илјадници анонимни тела. Толку многу луѓе умирале за краток период што мртвите „чекале ред“ за да бидат погребани, нивните тела натрупани како дрвени трупци.

Едно од тие тела припаѓало на млада, достоинствена жена во своите триесетти години. Било претпоставено дека починала од глад, како и безброј други. Нејзиното име било Марија Ивановна Шеломова Путина – мајката на Владимир Путин.

Но, според едно сведоштво, во тие темни ленинградски улици, под студеното небо, соседите слушнале слаб звук на стенкање од купот мртви тела. Некои забележале како еден пар чевли се помрднува. Чудесно, и покрај долгите месеци на глад и страдање, Марија Путина сè уште била жива. Соседите ја извлекле од купот тела и ја спасиле.

Марија Путина била една од среќниците. Проценето е дека околу 1,5 милиони луѓе – и војници и цивили – загинале во ужасната апокалипса што била Опсадата на Ленинград, една од најсмртоносните блокади во историјата.

Почетокот на Опсадата

Ленинград бил опколен неколку недели откако нацистичките сили ја започнале Операцијата Барбароса во летото 1941 година. Германската армија, со стотици илјади војници, го заобиколила градот, кој бил културен и индустриски центар, познат по својата уметност, балет и музика. Пред Руската револуција од 1917 година, бил познат како Санкт Петербург, а по доаѓањето на комунистите, бил преименуван во Ленинград.

Иако првичниот план на Хитлер бил да го заземе Ленинград, набрзо одлучил дека градот треба да биде збришан, а неговите жители да умрат од глад. Германските сили ги пресекле сите патишта и железнички линии што воделе до Ленинград, целосно изолирајќи го од остатокот на Советскиот Сојуз. Во ноќните часови, германската авијација го бомбардирала градот, уништувајќи цели населби и фабрики.

Во септември 1941 година, еден воздушен напад ги уништил магацините каде што биле складирани резервите со храна – жито, шеќер, брашно. Од тој момент, гладот започнал да ги коси жителите на Ленинград.

Првата зима: Ужасот на гладот

Првата зима од Опсадата, 1941-1942, била најстрашна. Температурите паднале на -43°C. Дневните оброци на жителите се сведувале на неколку залчиња тежок, црн леб, кој сè повеќе се мешал со пилевина и други нечистотии за да се направи подолготраен.

Храната станала толку ретка што луѓето морале да бидат во редици уште во 4:30 часот наутро за да земат мали порции. Понекогаш се ширеле гласини за црн пазар каде што се продавало коњско месо, што доведувало до тепачки меѓу очајните луѓе.

Семејствата што порано живееле заедно во мир почнале да се распаѓаат поради гладот. Родителите и децата се сомневале едни во други, мислејќи дека некој земал поголем дел од малата дневна порција.

Зимата ја донела и темнината. Откако електраните биле бомбардирани, градот останал без струја, а жителите биле принудени да палат мебел и огради за да се загреат.

Телата на луѓето почнале да се менуваат од гладот: лицата им станувале темни, очите им се зголемувале, а кожата добивала жолта или зелена нијанса. По телата чувствувале чудно мравјалкање – знаци дека телото почнало да се храни само од себе. . Во медицинска смисла, ова чувство се нарекува парестезија и често се појавува кога некој дел од телото останува без доволно крв или нервите се оштетени.

Судбината на семејството Путин

Како и многу мајки во Ленинград, Марија Путина била соочена со страшен избор. Нејзиниот сопруг, Владимир Спиридонович, се борел на фронтот и подоцна бил ранет од граната. Во нејзино отсуство, нивниот мал син Виктор бил однесен од страна на властите во специјални установи, каде што наводно децата требало да добијат подобра грижа и исхрана.

Но, ни таму немало спас. Во раната 1942 година, семејството добило страшна вест – нивниот син Виктор починал од дифтерија, болест што беше честа во тоа време поради ослабениот имунитет од глад. Како и безброј други деца, Виктор бил фрлен во масовна гробница, без обележан гроб.

Преживување и крајот на Опсадата

Иако изгледало дека градот ќе падне, Ленинград успеал да преживее благодарение на храброста на своите жители и војската. Советската армија пронашла начин да испраќа залихи преку замрзнатото езеро Ладога, наречено „Патот на животот“. Во 1942 година, реномираната Филхармонија на Ленинград, и покрај страдањето, ја извела Седмата симфонија на Шостакович како чин на отпор.

Опсадата конечно завршила во јануари 1944 година, откако Црвената армија ги потиснала германските сили. Но, последиците биле катастрофални – повеќе од еден милион луѓе умреле, а градот бил целосно уништен.

Во 1952 година, Марија и Владимир повторно добиле син – Владимир Путин. Тој пораснал во Ленинград, град полн со трауми и масовни гробници. Дури и како возрасен, Путин изјавил дека не знае каде точно бил закопан неговиот брат Виктор. На комеморација во Санкт Петербург, тој рекол:

„Не знам каде е погребан мојот брат, кого никогаш не го видов, не го запознав.“

Така, приказната на неговото семејство останува длабоко поврзана со една од најголемите трагедии во историјата.

Доколку сакате добра акција или пак забегани и жестоки случки само за најхрабрите читатели, тогаш посетете го каналот Жестоко. Предупредување: Содржините може да ве вознемират!