Зошто биле опасни античките клетви и колку навистина влијаеле на луѓето?

Од појавата на магијата, луѓето се обидуваат да го контролираат светот преку натприродни сили и божествена интервенција. Овие методи се користеле и за постигнување добри цели и за казнување на непријателите или за нивна несреќа.

Археолошките наоди укажуваат на постоење на многу антички клетви. Нивната содржина и природа варираат во зависност од културата, местото, религијата и времето, но слични практики преживеале до ден-денес.

Во античко време, клетвата била моќна алатка која често се гледала како манифестација на гневот на боговите или присуството на зли сили. Во античкиот свет, таблите со клетви биле како модерни објави на социјалните мрежи – тие биле сеприсутни и создавани од речиси сите. Тие можат да бидат општи и нејасни, или неверојатно специфични. Некои од нив биле едноставни барања за одмазда, додека други биле сложени стратегии на болка и страдање.

Во античка Грција и Рим, таблите со клетви биле еден вид пофална книга. Овие табли биле еден од начините на кои луѓето се обидувале да ги искористат злите духови и гневот на моќните богови за да ги проколнат своите непријатели. Најстарите плочи датираат од петтиот век п.н.е., но веројатно има и постари наоди.

Магиите обично се пишувале на тенки метални плочи, обично олово. Се користеле и пергаментни, дрвени или тенки восочни табли. Тие биле приковувани и закопани под земја, на дното на бунарите, приковани на ѕидовите на храмовите, вметнати во ѕидовите на куќите или закопани со мртвите.

Понекогаш клетвите се повикувале на боговите на подземјето, како што се Адот, Хеката, Хермес или Персефона, но често се повикувале и на богови и божици од други култури. Како што древните цивилизации комуницирале едни со други, боговите станале поуниверзални, а божествата како Озирис можеле да се повикуваат од Египќаните, како и од Грците или Римјаните.

Некои клетви не спомнуваат богови, туку едноставно ги наведувале оние што требало да страдаат и судбината што ги чека.

На една од таблите пронајдени во Лондон пишува: „Ја проколнувам Мери, нејзиниот живот, ум, меморија, црниот дроб и белите дробови. Нека не може да зборува за она што е скриено“.

Целта на клетвите била различна. Некои олимписки спортисти се потпирале на мрачните уметности за да победат. Други пишувале пцовки за да ја потиснат нечија сексуалност, како што е клетвата на пенисот од кралството Аматус на Кипар. Имало клетви за прекин на бракот, како што е клетвата на Пела. Други – да ги казнат крадците.

Боговите и демоните честопати биле повикувани да им донесат секакви несреќи, лошо здравје, казна и смрт на непријателите, невозвратените љубовници, лошите соседи, па дури и роднините.